Czym jest alienacja w prawie kanonicznym?
Alienacja to przeniesienie prawa własności na inną osobę kościelną czy świecką, w wyniku którego stan posiadania danej osoby kościelnej doznaje jakiegokolwiek uszczuplenia.
Reklama
Do tego typu czynności prawnych, nazywanych w prawie kanonicznym alienacjami (od łac. alienus – obcy, cudzy), należy m.in. sprzedaż nieruchomości, ustanowienie na niej służebności lub hipoteki, zastaw majątku pod zabezpieczenie kredytu.
Kodeks prawa kanonicznego nakazuje, aby przepisy o alienacji były stosowane do wszystkich transakcji, które mogą pogorszyć sytuację majątkową kościelnej osoby prawnej (np. zaciągnięcie kredytu czy pożyczki).
Kościelna osoba prawna nie może więc sprzedać bądź darować nieruchomości bez odpowiedniego zezwolenia. Kościelne osoby prawne, takie jak diecezje, parafie, domy i prowincje zakonne, publiczne stowarzyszenia wiernych czy wyższe seminaria duchowne, nie mogą bez zezwolenia władzy kościelnej dokonywać transakcji, które uszczuplą ich majątek. W niektórych wypadkach potrzebna jest dodatkowo zgoda Stolicy Apostolskiej.
Zgodnie z kan. 1292 § 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego, najniższą i najwyższą sumę alienacji dokonywanej przez publiczne kościelne osoby prawne określa dla własnego kraju konferencja episkopatu.
W świetle obowiązującego od dziś dekretu ogólnego KEP każda wymieniona wyżej transakcja kościelnych osób prawnych w Polsce przekraczająca sumę 1 mln 700 tys. euro będzie wymagać zgody Stolicy Apostolskiej.
