Po raz kolejny obudziliśmy się rano i kilka chwil po otwarciu oczu, wraz z docierającymi z różnych źródeł tymi samymi informacjami ogarniał nas coraz większy smutek, a ramię w ramię szedł z nim coraz wyraźniejszy lęk. O tym, że niebezpieczna jest broń i materiał wybuchowy wiedzieliśmy od zawsze. O tym, że bronią mogą być samoloty dowiedzieliśmy się we wrześniu 2001 r. Od 14 lipca 2016 r. wiemy, że niebezpieczna, mająca siłę kilku magazynków kałasznikowa, jest ciężarówka, która kilka, kilkadziesiąt razy każdego dnia przejeżdża obok nas, czy to jadących samochodem czy przechodzących przez jezdnie, czy idących chodnikiem. Wszystko, dosłownie wszystko może być użyte przeciwko nam. Wszystko może, w rękach ludzie opętanych szatańskim złem, stać się bronią. To smutne, ale przecież trzeba z tą „lekcją” której udzielił całemu Zachodniemu światu, pochodzący z Tunezji Francuz się oswoić,a z nauką z niej wyniesioną żyć.

Pisanie tych słów było wielką męczarnią. Nie tylko dlatego, że krew ofiar jeszcze nie wyschła, ale także dlatego, że z pierwszych słów przywódców, ekspertów, publicystów przebijała, nieraz nawet słabo maskowana, bezradność. Owszem, jak zawsze były kondolencje, wyrazy współczucia, słowa o solidarności tyle, że deklaracje typu :Wszyscy jesteśmy Francuzami wypowiadane w Warszawie, Berlinie, Pradze, Rzymie, Waszyngtonie i w Moskwie to dziś zbyt mało.

Rutynowe, powtarzane w takich sytuacjach, te same co kilka kilkanaście miesięcy temu, recepty przez jedną stronę o konieczności wzmocnienia ochrony, wybudowania jeszcze wyższych murów i postawienia jeszcze solidniejszych zasieków, a z drugiej o potrzebie jeszcze silniejszych starań w kierunku inkulturacji emigrantów nie załatwią problemu, z prostej przyczyny, bo go do tej pory nie załatwiły. To chyba już pewne. Potrzeba rozwiązań głębszych i bardziej radykalnych. Potrzeba rozwiązania problemu wojen i niepokojów na Bliskim Wschodzie. Potrzeba realnego wysiłku w walce z globalną niesprawiedliwością społeczną. W globalnym świecie potrzeba jest przede wszystkim globalnej solidarności, bo inaczej możemy popaść w paranoję i na ustach mając współczujące hasło: Wszyscy jesteśmy Francuzami myśleć w tej samej chwili: Każdy może być terrorystą.