Kapłaństwo to droga na całe życie

Na to wydarzenie czekali sześć lat. Przygotowywali się do niego poprzez formację intelektualną, duchową i ludzką, podczas studiów filozoficzno-teologicznych oraz tygodniowe rekolekcje. W wigilię uroczystości Zesłania Ducha Świętego sześciu diakonów Wyższego Seminarium Duchownego przyjęło z rąk biskupa ordynariusza Jana Wątroby święcenia kapłańskie. Kapłani kierują w imieniu biskupa parafiami jego diecezji, spełniają powierzone im przez niego zadania, głoszą Słowo Boże i nauczają. Posiadają władzę sprawowania Eucharystii, udzielania sakramentów

Święcenia kapłańskie to najważniejszy moment w życiu każdego księdza i początek nowej drogi, drogi na całe życie. To wzruszająca chwila nie tylko dla samych neoprezbiterów, także dla ich rodzin i znajomych czy kapłanów, którzy towarzyszyli im na różnych etapach wzrastania ku kapłaństwu. To czas dziękczynienia za powołanie i modlitwa o wsparcie, by mogli drogą kapłańską kroczyć odważnie, mądrze i z radością. Cała droga powołania wiodła ich do tego momentu. „Święcenia to meta, którą przekraczamy, a po jej przekroczeniu nie odpoczywamy, ale biegniemy dalej. To tak naprawdę dopiero początek tego, co się wydarzy” – mówią neoprezbiterzy. „To ogromne przeżycie nie tylko duchowe. Tak po ludzku serce także zadrżało, zabiło mocniej i pojawiły się pytania czy jesteśmy godni, czy podołamy? Szybko jednak opanował nas spokój, że skoro Bóg powołuje, to i da siły, by dobrze realizować powołanie”. Chociaż jedno jest kapłaństwo Chrystusa, to jednak wiele jest wizji kapłaństwa, kapłańskiego posługiwania. „Przez lata przyglądaliśmy się naszym proboszczom czy katechetom, którzy przykładem życia i kapłaństwa pociągali nas ku Chrystusowi. Od początku kapłańskiej formacji pytaliśmy siebie: Jakim ja chcę być księdzem?, ale przede wszystkim prosiliśmy Chrystusa, by kształtował w nas kapłana na swój obraz i podobieństwo. Kapłan to przede wszystkim człowiek wiary: głębokiej, szczerej, autentycznej. Współczesny świat i człowiek potrzebuje świadectwa wiary, noszonej i pielęgnowanej w sercu, malującej się na twarzy, ale przede wszystkim wiary wyrażającej się czynem i ofiarą”.

Księża neoprezbiterzy otrzymali różnorakie dary i talenty, odbyli praktyki, poznali różne grupy. „Wiemy jak chcemy pracować, jednak to sam Bóg zdecyduje do jakiej posługi nas pośle. My otwieramy się na łaskę i działanie Ducha Świętego. W centrum naszych działań duszpasterskich ma być człowiek, ten który nas poszukuje i potrzebuje, ale i ten, którego my powinniśmy odnaleźć i zachęcić do powrotu do Boga, Kościoła. Pragniemy mieć dla niego nie tylko czas, ale i serce. Zasadniczym zadaniem księdza jest dawanie świadectwa o Chrystusie. Ludzie przychodząc do Kościoła chcą tam spotkać Boga bliskiego, o jakim czytamy na kartach Ewangelii. „Mimo ogromnej laicyzacji wierzymy, że są ludzie, którzy na nas czekają. Doświadczaliśmy tego choćby podczas praktyk diakońskich: w parafii, szkole, podczas spotkań w grupach. Ludzie chcą kontaktu z księdzem, chętnie rozmawiają, poruszają ważne tematy i problemy. Wystarczy się otworzyć na ich potrzeby i nie poddawać, kiedy jest trudno. Tego uczą nas starsi koledzy w kapłaństwie, którzy z radością, często mimo wielu przeciwieństw i trudności wędrują drogą, którą obrali kilka, kilkanaście czy kilkadziesiąt lat temu. I za to, jako początkujący księża, z serca dziękujemy”.

My również dziękujemy Księżom Jubilatom i wszystkim Kapłanom życząc im potrzebnych łask Bożych na każdy dzień posługiwania w Bożej Owczarni, a nagrodą niech będzie poczucie spełniania się i ludzka życzliwość.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Księża jubilaci obchodzący w tym roku 25-lecie kapłaństwa:

Ks. Leszek Bachta

Ks. Andrzej Buchowski

Ks. Waldemar Dopart

Ks. Marek Frątczak

Ks. Józef Głąbiński

Ks. Krzysztof Gołąbek

Ks. Stanisław Kogut

Ks. Janusz Kowalski